Vroeger…

Iemand vroeg me laatst: “Wat vinden jullie daar nou leuk aan, aan dat ouwe werkgoed?”

En dat met een gezicht waarop duidelijk af te lezen viel dat de steller van de vraag er echt helemaal niks van snapte..!

Wat wij toch zagen in die ouwe vieze werktruien, gedragen door allang overleden vissermannen en dat ook nog in een tijd waar je echt niet meer naar terug zou willen. Armoede, keihard werken, honger, afzien, en altijd maar hopen op een goede vangst en een beter bestaan…

Op een of andere manier, zonder te willen romantiseren, zijn wij geraakt door het leven van de vissersgezinnen van toen. Mensen, net als jij en ik, alleen levend in een tijd en wereld waarin luxe niet bestond.

Soms, wanneer we in Arnemuiden, of Tholen zijn en oud-vissers spreken (of hun vrouwen) dan is die tijd nog helemaal niet zo lang geleden. Mensen in de leeftijd van onze ouders en grootouders die nog meegemaakt hebben dat de vis duur betaald werd. Die van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat garnalen moesten pellen of met vis moesten leuren door de stad. Die dagenlang op hun kleine houten bootjes in weer en wind voeren, de blaren op hun handen werkten en oh zo dankbaar waren dat ze weer veilig aan wal kwamen.

Het is ook een tijd waarvan een aantal van deze mensen, die het nu gelukkig zo veel beter en makkelijker hebben, niet altijd begrijpen waarom we daar meer over willen weten.

Zij willen niet echt herinnerd worden aan de armoede en het harde leven van toen, waarin ze vaak als tweederangs volk behandeld werden. Zij willen mee in de vaart der volkeren en laten zien dat ze nu ook een modern en rijk leven leiden en.. net zo goed zijn als een ander.

Toch, als je door gaat vragen, komen ook warme en mooie herinneringen naar boven. Over de onderlinge banden, die sterk waren. Over de hulp die de mensen elkaar boden, de gemeenschapszin en over het beschermde leven in een klein vissersdorp…

Vanwege al die verhalen, die ons een zo mooi beeld geven van hoe mensen meebewegen in een veranderende wereld, blijft deze speurtocht ons zo boeien.

Niet alleen vanwege het zoeken zelf, dat zo leuk blijft.. of de brei technische kant van al die patronen en truien, dat zo geweldig interessant is.

Maar juist… door de verhalen over de mensen zelf..!